Κρίνω τζαι σχαίρουμαι, σχαίρουμαι άρα κρίνω..

“Η χαρά είναι η μετάβαση του ανθρώπου απο μια μικρίτερη σε μια μεγαλύτερη τελειοποίηση.”
Μπαρούχ Σπινόζα

“Κριτική της χαράς: Η κριτική,τόσο η  αποκλειστική και άδικη, όσο και η έξυπνη, φέρνει σε κείνον που την ασκεί, τέτοια ευχαρίστηση που ο κόσμος οφείλει αναγνώριση σε κάθε έργο, σε κάθε πράξη που προκαλούν πολλές κριτικές απο πολυάριθμα πρόσωπα: επειδή η κριτική αφήνει στο  αυλάκι της ένα σπινθηροβόλο ίχνος χαράς, πνεύματος, αυτοθαυμασμού, περηφάνιας, διδαγμάτων, καλών αποφάσεων. Ο θεός της χαράς    δημιούργησε το κακό και το μέτριο για τον ίδιο λόγο που δημιούργησε το καλό.”                                      Φρίντριχ Νίτσε

Πρωινό μέθης

Που τον Άγη για τον Άγη… Με Ρεμπώ εγνωριστήκαμε με Ρεμπώ τα ξαναλαλούμεν.

‘…Μας υποσχέθηκαν να θάψουν στην σκιά το δέντρο του καλού και του κακού, να εξοστρακίσουν τις τυρρανικές εντιμότητες, για να οδηγήσουμε τον πολύ αγνό μας έρωτα. Αυτό αρχίνησε με μερικές αηδίες και αυτό τέλειωσε, μη μπορώντας να μας αρπάξει αμέσως απ’αυτ’ην την αιωνιότητα,-αυτό τέλειωσε μ’ ένα σκόρπισμα αρωμάτων.
Γέλιο των παιδιών διακριτικότητα των ακλάβων, αυστηρότητα των παρθένων, φρίκη των μορφών και των εδώ αντικειμένων, να’στε καθηγιασμένοι με την ανάμνηση αυτή της αγρύπνιας. Αυτό άρχιζε με μια ολάκερη χωριατιά, να που τελιώνει με αγγέλους φλόγας και πάγου.
Μικρό ξενύχτι μεθυσιού, άγιο. Οταν αυτό δεν θα ταν παρά για την μάσκα που μας χάρισες. Σε βεβαιώνουμε μέθοδε! Δεν ξεχνούμε οτι δόξασες χθές την καθεμιά απο τις ηλικίες μας. Έχουμε πίστη στο δηλητήριο. Ξέρουμε να δίνουμε την ζωή μας ολάκερη κάθε μέρα.

Νάτη η εποχή των Δολοφώνων’

Arthur Rimbaud

Χωροκαμώματα #

Τα κλειδωμένα κάντζελλα περιμετρικά της εκκλησίας της Φανερωμένης το Σαββάτον την νύκτα αναδυκνίουν μια στρατηγική ανασύστασης του χώρου στα πρότυπα μιας ταξινόμησης που επιτρέπει με καθαρό μάτι να διακριθούν τα κοινωνικά σύνολα (επικίνδυνα κατά τας γραφάς) που συχνάζουν στην περιοχή. Το ότι το προαύλιο της εκκλησίας επιτηρείτο από ιδιωτικό security, που δεν εμπόδιζε την μεμονωμένη διέλευση αλλά καιροφυλακτούσε για την αποτροπή ενδεχόμενης συνάθροισης , φανερώνει μια διάθεση ο έλεγχος να εμπεδωθεί ως κανονικότητα, να διαφύγει δηλαδή από το μεμονωμένο μπουκάρισμα μιας διμοιρίας pit-bull μπάτσων με αυτόματα των οποίων η όψη προκαλεί την γενικότερη δυσφορία. Με αυτό τον τρόπο διασφαλίζεται κάποιου τύπου τάξη στην περιοχή με το λιγότερο δυνατό κόστος για την αστυνομία και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για την εκκλησία που έφτασεν να μιλά δια στόματος του νεωκόρου της!!! για γνωστούς άγνωστους που πίννουν βανδαλίζουν κλπ..
Η κυκλοφορία κόσμου δια μήκος του προαυλίου χώρου που ανα φάσεις αράζει στα σκαλιά της εκκλησίας ή στα περίχωρα της, ιδίως κατά την νύκτα, εκτός του ότι μεταφράζεται αυτομάτως ως ύβρης για την εκκλησία, δυσκολεύει και την διαδικασία ταυτοποίησης ‘ ενός συνόλου υπο δημιουργίαν’ το οποίο ενδεχομένως να χρήζει κάποιου είδους αναφοράς από τους ιθύνοντες. Δεν είναι για παράδειγμα εύκολα διαπιστώσιμο αν την τάδε στιγμή στο προαύλιο της Φανερωμένης αράζουν μετανάστες ή κόσμος της πλατείας, ή μεμονωμένα άτομα ή τίποτε από αυτά, αφού ο χώρος θεωρείται περισσότερο πέρασμα παρά στάση.
«Το ζητούμενο είναι να εξαχθούν από τις μεταβλητές ένα σύνολο σταθερών, ή να καθοριστούν σταθερές σχέσεις μεταξύ των μεταβλητών» κάτι που φαίνεται να λειτουργεί με την παρουσία security και το κλειδαμπάρωμα των καντζέλλων. Ο κόσμος της πλατείας παρέμεινε στον χώρο της πλατείας ενώ οι μετανάστες στην πλειονότητα τους έλληνες της Ρωσίας παρέμειναν στα σκαλιά του σχολείου. Με αυτό τον τρόπο διαλευκάνθηκε ποιος μένει πού, μπήκαν έστω και για λίγο τα ατακτοποίητα σε διάταξη, δίνοντας μας μια γεύση να καταλάβουμε πόσο διακριτικά μπορεί να επενεργήσει ο έλεγχος σε μέρη που βρίσκει δυσκολίες να εκφραστεί.

Aneipwtos