Aπόσπασμα από έκθεση του αρχηγού της Δικαιοσύνης στην Κύπρο Sir C.R.Tyser προς το Αγγλικό Κοινοβούλιο, το 1911:

«Η πλειοψηφία των κατοίκων της Κύπρου ζει στα χωριά και είναι στην πραγματικότητα φτωχή. Ένα μέρος των κατοίκων, ζουν σε απελπιστικές και ανθυγιεινές συνθήκες. Ο λαός είναι πολύ ευαίσθητος και θίγεται εύκολα. Η οποιαδήποτε παρατήρηση, τους ανάβει τα αίματα. Ασχολούνται συνέχεια με την παραμικρή και ελάχιστη προσβολή, μέχρις ότου ο βαθύτατος εγωισμός, τους οδηγεί, σκοτώνοντας, να πάρουν εκδίκηση για την ταπείνωση που έχουν υποστεί. Χωρίς καλά καλά να το σκεφτούν, τραβούν το μαχαίρι και η φύση τους προστάζει να φονεύσουν. Σε ορισμένα χωριά υπάρχουν άτομα που μπορούν με αμοιβή δέκα λιρών να σκοτώσουν άνθρωπο, από τον οποίο δεν έχουν το παραμικρό παράπονο, ή που ακόμα δεν συνάντησαν ποτέ στη ζωή τους. Σε πολλές περιπτώσεις, όταν ένας κάτοικος γίνει μισητός μέσα σε μια κοινότητα, αποφασίζουν όλοι μαζί να τον σκοτώσουν. Δίκασα πολλές περιπτώσεις φόνου στο νησί και δεν θυμάμαι καμιά περίπτωση στην οποία ο φονιάς να λυπήθηκε το θύμα, ή να είχε τύψεις συνειδήσεως για το έγκλημά του. Γι’ αυτόν είναι πηγή υπεροψίας και απόδειξη δύναμης στους γείτονες».

” Ένα στόμα που μιλά και πάρα πολλά αυτιά και μερικά χέρια που γράφουν- να ποιός είναι εξωτερικά ο πανεπιστημιακός μηχανισμός, να πως λειτουργεί η μορφωτική μηχανή του πανεπιστημίου. Κατα τ’άλλα ο κάτοχος αυτού του ενός στόματος είναι κάτι ξέχωρο απο τους ιδιοκτήτες των πολλών αυτιών. Και αυτή η παράλληλη αυτοτέλεια εξυμνείται πανηγηρικά ως “ακαδημαϊκή ελευθερία”. Άλλωστε είναι δυνατό- έτσι, για να γίνεται ακόμη μεγαλύτερη η ελευθερία- ο ένας να λέει περίπου ο,τι του αρέσει και ο άλλος να ακούει περίπου ο,τι του αρέσει. Ωστόσο πίσω απο τις δύο ομάδες, σεμνά, σε απόσταση και με μια κάποια τεταμένη έκφραση επιτηρητή στο πρόσωπό του, στέκεται το κράτος, για να τους υπενθυμίζει απο καιρό σε καιρό οτι αποτελεί το σκοπό, το τέλος και το ουσιαστικό νόημα όλης αυτής της ιδιόμορφης ομιλητικής και ακροαματικής διαδικασίας.”

Friendrich Nietzsche,

Μαθήματα για την παιδεία