” Ένα στόμα που μιλά και πάρα πολλά αυτιά και μερικά χέρια που γράφουν- να ποιός είναι εξωτερικά ο πανεπιστημιακός μηχανισμός, να πως λειτουργεί η μορφωτική μηχανή του πανεπιστημίου. Κατα τ’άλλα ο κάτοχος αυτού του ενός στόματος είναι κάτι ξέχωρο απο τους ιδιοκτήτες των πολλών αυτιών. Και αυτή η παράλληλη αυτοτέλεια εξυμνείται πανηγηρικά ως “ακαδημαϊκή ελευθερία”. Άλλωστε είναι δυνατό- έτσι, για να γίνεται ακόμη μεγαλύτερη η ελευθερία- ο ένας να λέει περίπου ο,τι του αρέσει και ο άλλος να ακούει περίπου ο,τι του αρέσει. Ωστόσο πίσω απο τις δύο ομάδες, σεμνά, σε απόσταση και με μια κάποια τεταμένη έκφραση επιτηρητή στο πρόσωπό του, στέκεται το κράτος, για να τους υπενθυμίζει απο καιρό σε καιρό οτι αποτελεί το σκοπό, το τέλος και το ουσιαστικό νόημα όλης αυτής της ιδιόμορφης ομιλητικής και ακροαματικής διαδικασίας.”

Friendrich Nietzsche,

Μαθήματα για την παιδεία