Στον κύριο Σταύρο το μονογράφημα…

Στην οδό   ……… της Λάρνακας, στις παρυφές του Τουρκομαχαλλά κάπου μεταξύ θκιό δρόμων που τέμνονται βρίσκει κανείς τον κύριο Σταύρο τζαι το σπίτι του. Κάθε άνθρωπος τζαι μια ιστορία λαλεί το γνωμικό, αμμά ο κύριος Σταύρος εν πολλές ιστορίες ειδωμένες τζαι βιωμένες οσάν περιπέτεια.. Έσχει πολλά να πεί. Ιστορίες σε πρώτον πλάνον μιλημένες που απλούς ανθρώπους. Δυσκολεύκουνται να τα βρούν με τις επίσημες εξιστορήσεις των σχολικών εγχειριδίων που διδάσκουν ημιμάθεια στους μαθητές στων σχολείων.

 

Τον κύριο Σταύρο συνήθως βρίσκεις τον στην μικροσκοπική βεράντα μπροστά που την είσοδο του σπιτιού του καθισμένο σε μια πλαστική καρέκλα.  Ο δρόμος απλώνεται παράλληλα μπροστά του τζαι τα αυτοκίνητα κυκλοφορούν μόλις κάποια μέτρα που το σημείο που κάθεται. Το γεγονός τούτο δια του την ευκαιρία να έρκεται face to face με τον οδηγό τζαι έτσι να κοινωνικοποιείται με ένα τρόπο πολλά ιδιαίτερο. Εν άνθρωπος του λαού ο κύριος Σταύρος απλός αληθινός τζαι κοσμοπολίτης. Μπορείς να κάτσεις μαζί του τζαι να σου λαλεί τζαι που μιαν ιστορία για τον καθένα που περνά που μπροστά του..

 

Εντός των επομένων ημερών κλείνει τα 88 του. Η κινητικότητα του πλέον εν περιορισμένη. Αντιμετωπίζει πρόβλημα με το γόνατο του τζαι αν τζαι χρειάζεται εγχείρηση ο γιατρός είπε του οτι δεν είναι ανάγκη να την κάνει δεδομένου του προχωρημένου της ηλικίας του.. τούτον λαλεί το τζαι δέχεται το, καταλαβαίνει το δηλαδή.[1] Άμαν αναλογίζεται τες στιγμές του ξεχνιέται, ξαναζεί τες τζαι μεταφέρει σου το αίσθημα του. Χαμογελά τζαι αντλεί δύναμη. Εν δυνατός άνθρωπος τζαι κυριολεκτικά τζαι μεταφορικά. Έδειχνε μου τις φωτογραφίες που διακοσμούν το μικροσκοπικό του σαλόνι – Έσχει 6 κοπελλουθκια 14 αγγόνια τζαι καμπόσα δισέγγονα. Παράπονο που λλόου τους εν έσχει κανένα έρκουνται τζαι θωρούν τον συχνά… –

Δαμε δείχνει μου μια φωτογραφία εν ο γιός μου ο ένας που ετέλιωσεν λοκατζής ο άλλος εν τζείνος, ο άλλος με την γυναίκα του κλπ. Μέχρι που φτάνει στην φωτογραφία που απεικονίζει τζείνον με την γυναίκα του. Στέκει λλίον τζαι θωρεί σούζει την κκελε του τζαι λαλεί μανα μου μάνα μου τζαι έτσι να είχα νάκκον δύναμιν..

-Εν τζαι που ήμουν μιτσης είμουν πολλά γερος ρε λαλεί μου σε μια στιγμή με ύφος που σπάει κόκκαλα. Ετέλιωσα βάτραχος στον στρατό τζαι επεία εθελοντής να πολεμήσω με τους συμμάχους κατά των Ιταλών στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Δέ το δαμέ αν μεν με πιστεφκεις…

Δείχνει μου πλακέτες τιμητικές που του απονεμηθήκαν κτλπ..

Εσσοκαρίστηκα προς στιγμην. Παλαίμαχος του δευτερου παγκοσμίου πολέμου ο κύριος Σταύρος στέκεται δαμέ μπροστά μου τζαι μιλά..

Πλάνα που κάμερα ασπρόμαυρα, στιγμιότυπα που τες μάχες πας τα βουνά, σχιόνι τζαι στρατιώτες να τρέχουν, άλλοι να πέφτουν που τες σφαίρες άλλοι να συνεχίζουν πάντα όλα αυτά με την συνοδεία νικητήριων εμβατηρίων.. Η αξία της ανθρώπινης ζωής να δίνει και να παίρνει…

Τζαι όμως ο κύριος Σταύρος που κάθεται στην πλαστική καρέκλα τζαι αναπολεί, τούτα τα πράματα έζησεν τα. Τζαι διηγείται μου τα… εν τζαι έν τόσον παλιοί τουτοι οι τζαιροί άμαν το σκεφτείς… μια δρασκελιά τόπος εν η ιστορία  καλό εινάμπουναι…

 

• Μια φορά εμπείκε κλέφτης δαμε λαλει μου να με κλέψει. Εν τζαι μπορώ να κινηθώ τζαι πολλά λαλεί μου. Ηρτε με την κουκκούλλα τζαι λαλώ του εν αντρέπεσαι ρε ήρτες να με κλέψεις εμένα ρε γέρον άνθρωπον.. Εγύρισα με τρόπο δαμε (κάμνει μου αναπαράσταση) τζαι φκάλλω τουντο μασχαίρι κάμνω του το έτσι μες τα σκοτεινά ετράπηκε του βούρου…Την προηγούμενη φορά που τον επισκέφθηκα ερώταν με για την γιαγιά μου πως ένει αν εν καλά. Επείρεν του λλίον τζαιρόν να εμπεδώσει οτι εγώ εν είμαι ο παπάς μου αλλά οκ πολλά λίην σημασίαν έσχει..

 

Εζήτησε μου λλίον δενδρολίβανο (λασμαρί) να φέρω που το σπίτι της γιαγιάς να  φυτέψει την προηγούμενη φορά που τον επισκέφτηκα.. Έφερα του αλλά εν ευδοκίμησεν οπως μου ανήγγειλεν με το που με είδε ε τζαι γω επέστρεψα στην γιαγιά έκοψα μιαν μσχαλούαν οπως την λαλεί λασμαρί τζαι πήρα του παλε. Ήταν λλίον πεσμένος ο κύριος Σταύρος τζειντην ημέρα εφαίνετουν.  Εβαριανάσενε τζαι εδυσπηρκούσε.

 

Εινάμπου εσχει κύριε Σταύρο…

Μα ναμπου να σχει γιέ μου έτω πονώ.. τζαι θωρεί το γόνατον του. Μεινίσκει λλίον σκυφτός, σηκώνει το κεφάλι σε μια στιγμή άξαφνα λές τζαι ηταν στιγμή αδυναμίας που έπρεπε να διαγραφεί τζαι συνεχίζει…

Α νομίζω είρτεν ο τζαιρός μου, να πάω που εννα πάω τζαι κανεί.. να πάω να έβρω την… τζαι η κουβέντα απορροφάται μες την σκέψη που τον προλαβαίνει: μα να σου πώ την αλήθκειαν εγώ εν τζαι πιστεύκω οτι πάμεν πουθενά αμαν πεθάνουμεν. Που χώμαν ειμαστεν πλασμένοι τζαι στο χώμαν επιστρέφουμεν. Η θρησκεία εδημιουργήθηκεν πριν 3000 χρόνια που μας εξηγά οτι αμαν πεθάνουμεν έσχει ζωή κάπου στους ουρανούς.  Ε πριν οι ανθρώποι εινάμπου εγίνουνταν, μάλλον είχαν κάποιους άλλους να τους λαλούν οτι παν κάπου αλλού α???  θωρεί με τζαι γελά δυνατά..

Λες τζαι εξιλεώνετουν η σκέψη του. Εβρόντησεν η συνείδηση του που του ελάλεν ότι εν δαμέ ακόμα παρούσα…

 

Συνήθως εδώ στην Κύπρο όταν οι ανθρώποι φτάσουν σε μια ηλικία τζαι ειδικά οταν χάσουν τζαι το ταίρι τους, τα παιθκιά τους προσλαμβάνουν οικιακή βοηθό για να τους φροντίζει για το υπολειπόμενο διάστημα της ζωής τους. Ο κύριος Σταύρος προτιμά μόνος του. Τζείνος τζαι οι αναμνήσεις του. Τα του οίκου του επιμελείται τα ο ίδιος, όπως τα επιμελείτουν πάντα… μια χαρά…

Κύριε Σταύρο έλα να πάμε καμιά βόλτα δαμέ κοντα να περπατήσεις λλίο.. κάμνει καλόν να δείς τζαι λλίον την γειτονιά να σουρτουν αναμνήσεις…. Εν επρόλαβα να τελειώσω την κουβέντα επρόλαβε με..

-Έρκουνται τζείνες τζαι βρίσκουν με γιέ μου, έρκουνται τζαι βρίσκουμε.. γελά…

Γειά σου κύριε Σταύρο!!!

 

Aneipwtos

 

[1]  Αν τζαι δείχνει να πονεί εντούτοις παλεύκει το. Προ ημερών είδα τον να θκιαβαίνει το κάντζελλον του σπιθκιού του μια κίνηση που δεν επερίμενα να είναι σε θέση να κάμει…